Osuszanie murów

Skuteczne osuszanie murów to proces złożony i czasochłonny, dlatego musi być poprzedzony rozpoznaniem i usunięciem przyczyn zawilgocenia. Najczęstszą z nich jest napór i penetracja wilgoci gruntowej do fundamentu w wyniku braku izolacji lub złego jej stanu.

Fundament  pełni funkcję stabilizatora konstrukcji i powinien zapewniać ochronę obiektu przed naporem wilgoci od strony gruntu, co nie zawsze ma miejsce. Fundamenty  budynków wraz z posadowionymi na nich murami są narażone na nieustanny kontakt z wodami gruntowymi i wilgocią. Pzy braku zabezpieczeń hydroizolacyjnych powoduje to niszczenie ścian, pozostawiając na nich widoczne strefy zawilgocenia,  przebarwienia i powodują łuszczenie się powłok malarskich, wykwity solne, odpadanie tynku itp. Widok zawilgoconych murów nie należy do rzadkości. O powodzeniu osuszania decyduje wiele czynników.  Wymienić można tu przede wszystkim  konserwację systemów odprowadzania wód opadowych z dachu, tarasów i terenu przyległego do budynku, utrzymywanie drożności drenaży, ciągłej sprawności systemu wentylacji pomieszczeń, kontroli stanu mykologicznego itp. Zaniedbanie rzynajmniej jednego z tych elementów może uniemożliwić całkowite wysuszenie budynku.

Przyczyny zawilgocenia

Zazwyczaj nie ma jednej przyczyny zawilgocenia murów. Może ono być skutkiem:

• zaniedbań i błędów popełnionych podczas wykonywania izolacji ( mogą to być m. in. wadliwie wykonanych izolacji pionowych, pokryć dachowych, odwodnienia, drenażu itp.),
• zmian hydrogeologicznych (podwyższenia się poziomu gruntu, wahań poziomu wód gruntowych itp..),
• złej hydroizolacji lub jej uszkodzenia (co służy kapilarnemu podciąganiu wilgoci),
• kondensacji pary wodnej na wbudowanych w mury elementach instalacji c.o. lub wod.-kan.

Najbardziej rozpowszechnioną przyczyną zawilgocenia jest napór wody lub wilgoci gruntowej na fundament. Model działania hydroizolacji sprowadza się wówczas do wykonania bariery odgradzającej zewnętrzną strefę mokrą (gruntu) od bryły fundamentu. Bariera ta musi zapewniać wytrzymałość mechaniczną na parcie wód gruntowych i dyfuzję wilgocii, działanie sił tarcia przemieszczającego gruntu, przypadkowe uderzenia, oddziaływanie czynników termicznych i chemiczno-biologicznych. Jej przedpole stanowi system drenażu opaskowego, który tworzą dreny i studzienki kontrolne odprowadzające wody gruntowe i opadowe poza strefę fundamentów (zwykle wykonane z ceramiki, odlewów betonowych i wyprasek z tworzyw sztucznych) oraz okalające je siatki i geowłókniny utrudniające zamulanie systemu. Właściwa hydroizolacja fundamentów ma charakter kontaktowy (izolacje powłokowe – przyleganie materiału do płaszczyzny ściany fundamentowej i powierzchni ławy fundamentowej, bądź izolacje penetrujące – jego przenikanie do wewnętrznych struktur muru). Usunięcie przyczyn zawilgocenia (odcięcie dopływu wilgoci) obniża stopień obciążania ściany wilgocią.

Podatność murów na zawilgocenie zależy od czynników zewnętrznych oraz od technologii murowania i zastosowanych materiałów, a także odpowiednie dla danej sytuacjidoboru środków i metod konserwacyjnych.

Osuszanie murów - metody osuszania

Sposoby osuszania murów

Metody osuszania murów czyli usuwanie wilgoci z murów można podzielić na osuszanie inwazyjne i osuszanie bezinwazyjne. Czasochłonne metody naturalne (bezinwazyjne) sprowadzają się do odkopywania fundamentów, które sukcesywnie wytrącają wilgoć pod wpływem powietrza atmosferycznego. W późniejszym okresie, gdy ława fundamentu osiąga stan niskiej wilgotności, zabezpiecza się ją poprzez wykonanie hydroizolacji pionowej. Dodatkowo wykonuje się opaskę drenarską i zasypuje. Wadą tej metody jest ryzyko wystąpienia obfitych opadów a co za tym idzie podtopień, które przywracają pierwotny stan zawilgocenia i sprawiają, że proces osuszania należy powtarzać. Znacznie korzystniejsze, ze względu na tempo osuszania oraz jego skuteczność, jest zastosowanie jednej z metod inwazyjnych. Metody te polegają na wytworzeniu izolacji poziomej – przerywają migrację wilgoci w górę, dzięki czemu ułatwiają proces odparowywania wody z wyżej położonych partii muru. Osuszanie tymi metodami odbywa się m. in. metodami mechanicznymi, iniekcji, elektroosmozy, promieniowania elektromagnetycznego. Stosuje się też metody takie jak osuszanie gorącym  powietrzem, technikami absorpcyjnymi, kondensacyjnymi mikrofalowymi.
Metody nieinwazyjne działają podobnie jak osuszanie naturalne. Mur schnie dzięki podniesieniu temperatury wewnątrz pomieszczenia przy jednoczesnym zapewnieniu odpowiedniej wentylacji. Zależnie od wybranej metody, osuszanie trwa od kilku do kilkunastu tygodni.

Przy osuszaniu mikrofalowym wykorzystuje się wiązkę fal elektromagnetycznych emitowanych do muru z promienników mikrofalowych. Mikrofale bardzo mocno wpływają na wodę powodując  wzrostjej temperatury i przemieszczanie w kierunku powierzchni. Zaletą tej metody jest szybkość osuszania murów oraz likwidacja zagrzybienia i pleśni.

W osuszaniu absorpcyjnym woda jest cyklicznie odbierana z zawilgoconych przegród przez osuszone wcześniej powietrze cyrkulujące przez urządzenia osuszaczy, gdzie kondensuje wilgoć, która jest odprowadzana osobnym kanałem poza pomieszczenie. Przy osuszaniu kondensacyjnym urządzenie osuszające zasysa za pomocą wentylatora wilgotne powietrze, które trafia do zimnej wężownicy parownika. Tam następuje wykroplenie kondensatu na powierzchni chłodnicy, który trafia do instalacji ściekowej. Osuszone powietrze po przepłynięciu przez nagrzewnicę jest wdmuchiwane do osuszanego pomieszczenia.

W metodach elektrofizycznych fale elektromagnetyczne odwracają kierunek kapilarnego ruchu wilgoci i przeciwdziałają jej podciąganiu. Podstawowym rodzejem osuszania elektrofizycznego jest osuszanie elektroosmotyczne. Emitowane są z urządzeń wytwarzających pole elektromagnetyczne, zasilanych prądem zmiennym lub czerpiących  energię z pola geoelektromagnetycznego. Ich długotrwałe działanie powstrzymuje podciąganie kapilarne i tym samym spełnia funkcję izolacji poziomej. Wśród tych metod wymienić należy elektromagnetokinezę, wykorzystującą energię naturalnego pola magnetycznego ziemi, które w sposób ciągły emituje fale o charakterze grawomagnetycznym.

Wśród metod inwazyjnych istnieją techniki mechanicznego podcinania murów a także metody iniekcyjne. W metodach mechanicznych powszechne jest odcinkowe podcinanie murów piłami w celu założenia izolacji pionowych i poziomych. Ich mankamentem jest ryzyko osłabienia struktury murów. W szczelinach wycinanych odcinków, długości 1–1,5 m, po ich przedmuchaniu sprężonym powietrzem, układa się na zakład konwencjonalne izolacje poziome (np. membrany hydroizolacyjne, papę fundamentową itp.), a następnie szczelinę klinuje się w miejscach łączeń materiału izolacyjnego i cementuje za pomocą pakerów. Możliwe jest też wbijanie chromowo-niklowych blach falistych, bez konieczności podcinania murów czy używania zaprawy cementowej. Po zastosowaniu izolacji w miejscu jej osadzenia, na powierzchnię muru nanoszony jest specjalny tynk izolacyjny, który stanowi izolację pionową.

Techniki iniekcyjne i nasączeniowe uznawane są za sprawdzone sposoby renowacji murów wykonanych z materiałów o strukturze kapilarno-porowatej. Tymi sposobami tworzone są w murach poziome blokady hydrofobowe. Bariera pozioma powstaje na skutek hydrofobizacji kapilar, ewentualnie ich zatykania. Najpierw wierci się w murze otwory, a następnie wprowadza się do przegród środek iniekcyjny. W technikach nasączeniowych najczęściej stosuje się m.in.: żywice organiczne, parafiny modyfikowane, emulsje bitumiczne, roztwory krzemianów metali alkalicznych (sodu, potasu, litu). Do iniekcji stosuje się iniekty jedno- i dwuskładnikowe epoksydowe, poliuretanowe, akryreklamalowe, mikrocementy, kompozyty polimerowo-cementowe.

Iniektowanie muru – w zależności od stosowanego środka – można wykonywać metodami bezciśnieniowymi lub pod ciśnieniem. Po nasyceniu muru środkiem iniekcyjnym, odwierty zostają zasklepiane systemowo dobranymi zaprawami uszczelniającymi.
Jedną z metod iniekcyjnych jest metoda iniekcji krystalicznej, która pozwala na wytworzenie poziomej i pionowej blokady hydrofobowej; wywiercone wstępnie otwory najpierw są nawilżane, a następnie wypełniane grawitacyjnymi środkami iniekcyjnymi (cement portlandzki, aktywator krzemianowy, woda). Izolacje poziome przeciwwilgociowe można też wykonywać metodą iniekcji termicznej. Otwory nawiercone w wilgotnym murze nasączane są przy użyciu termopakerów kompozytem wosków naftowych o właściwościach uszczelniających i hydrofobizujących. Rozwiązanie to zalecane jest zwłaszcza w murach bardzo zasolonych.

Aby przyspieszyć prace przy osuszaniu murów, często korzysta się z dwustopniowych technik osuszeniowych. W pierwszym etapie nawierca się w murze otwory, w których umieszcza się urządzenia grzejne, a po osuszeniu wprowadza do otworów środki hydrofobowe metodą iniekcji.

Źródła: Wikipedia, Ekspertbudowlany.pl, ITB

Renowacyjny tynk makroporowaty THERMOSAN to specjalistyczny produkt stosowany do osuszania murów. Działanie tego typu tynku polega na stworzeniu specjalnej warstwy wentylacyjnej, która umożliwia swobodny przepływ powietrza i wilgoci, co pozwala na stopniowe osuszanie muru.

Tynk THERMOSAN składa się z mikroskopijnych porów, które pozwalają na wchłanianie wilgoci z muru i odprowadzanie jej na zewnątrz. Dzięki temu mur stopniowo schnie, a zawarta w nim wilgoć jest usuwana. Tynk THERMOSAN zapobiega również tworzeniu się kondensatu na powierzchni muru, co ogranicza ryzyko powstawania pleśni i grzybów.

Osuszanie ścian to proces usuwania nadmiaru wilgoci z murów i tynków. Osuszamy ściany i całe budynki aby aby zapobiec negatywnym skutkom wilgoci w zakresie destrukcji struktury budynku oraz negatywnego wpływu zawilgocenia budynku na ludzi.